Pascale en haar vriend willen na de behandeling hun overgebleven embryo's doneren

Mijn vriend en ik proberen sinds een jaar zwanger te worden. Dat lukte niet en na de hele medische mallemolen om te achterhalen hoe dat komt, kwam het verdict: PCOS. Nog nooit van gehoord. Dat wil zeggen dat er verschillende cysten aanwezig zijn in de eierstokken, ze worden veroorzaakt door of gaan gepaard met hormonale afwijkingen. Dat uit zich op verschillende manieren,  waaronder problemen met de eisprong en dus vruchtbaarheidsproblemen.

Dat is allemaal nogal confronterend en op korte tijd moet je dus een aantal belangrijke beslissingen nemen.

Mijn vriend en ik hebben besloten om te starten met een behandeling die nog experimenteel is, IVM of in-vitromaturatie. Daarbij laten ze mijn eicellen rijpen in het laboratorium waarna ze deze bevruchten met sperma van mijn vriend zodat er een aantal embryo’s zijn. Bij het opstarten van die behandeling moesten we allerlei papieren invullen en ondertekenen. Dat ging onder andere over wat er moest gebeuren met onze embryo’s als we zouden scheiden of als een van ons plots zou overlijden. Dat is allemaal nogal confronterend en op korte tijd moet je dus een aantal belangrijke beslissingen nemen. De embryo’s mogen maar  vijf jaar ingevroren blijven om ter onze beschikking te staan. Wij hebben ervoor gekozen om onze embryo’s na die vijf jaar af te staan aan andere koppels met een kinderwens.  Die beslissing was niet makkelijk. Mijn hart zegt me dat die embryo’s van ons zijn, ik geef ze weg voor adoptie. Dat is het in mijn ogen, een adoptie die iets vroeger begint dan traditionele adoptie. Ik kan eerlijk zeggen dat ik dat met mijn hoofd heb beslist.

Wij hebben ervoor gekozen om onze embryo’s na die vijf jaar af te staan aan andere koppels met een kinderwens. 

Ik moet toegeven dat ik vroeger, voor dit hele avontuur,  echt nooit over al deze dingen nagedacht heb. Tot ik met mijn eigen falende vruchtbaarheid werd geconfronteerd en plots afhankelijk werd van de goodwill van anderen om mijn wens waar te maken. Dan voel je je klein en nederig. Ik hoop dat anderen gelukkig zullen worden met ons embryo en dat het snel hun kind zal zijn. Ik hoop wel dat ons kind nooit hun kind zal ontmoeten.

Het afstaan van een embryo betekent ook nog extra tests omdat ze een genetisch onderzoek doen. Nog tests, terwijl we nu al zo vaak naar het ziekenhuis moeten en er mentaal een groot deel van de tijd mee bezig zijn en toch vinden we het allemaal de moeite waard.

Pascale is een fictieve naam, maar het verhaal is echt!