Het meeroudergezin van Laurent

Mijn vriend en ik hebben allang een kinderwens. Als homokoppel zijn er een aantal opties, maar geen daarvan is evident. Je kan kiezen voor adoptie, maar dan moet je echt jarenlang op een wachtlijst staan. Je kan ook voor pleegzorg kiezen. Ik heb veel respect voor mensen die daarvoor kiezen. Maar pleegzorg brengt ook heel wat moeilijkheden met zich mee. Of je kan kiezen voor een traject met een draagmoeder. Dan moet je in je omgeving op zoek naar een vrouw die bereid is om negen maanden je kind te dragen en het dan af te staan. Niet zo voor de hand liggend, toch? Of je kiest voor het commercieel draagmoederschap, waar we ook wel wat ethische bedenkingen rond hebben.

De optie die ons uiteindelijk het meest aantrok, was een gezamenlijk project met een alleenstaande vriendin. Zij had ook een kinderwens en was ook op zoek naar een manier om daar vorm aan te geven.

Ons kind heeft een mama en twee papa’s

Ons dochtertje is ondertussen acht maanden oud en we voeden haar op in co-ouderschap. De eerste weken zijn mijn vriend en ik gaan inwonen bij de mama. Op die manier kon een gezonde hechting met ons alle drie ontstaan. Nu wonen we opnieuw in ons eigen huis en kan ons dochtertje stelselmatig voor langere periodes bij ons verblijven. Voor ons is het heel belangrijk dat we alle drie evenwaardige ouders zijn. We nemen alle drie evenveel verantwoordelijkheid op. Ons kind heeft een mama en twee papa’s. Eén van ons is biologische papa, en de andere natuurlijk niet. Maar voor ons maakt dat geen verschil.

Ook op wettelijk vlak kan er maar één vader zijn. Dat is jammer, want dat betekent dat de andere vader geen rechten heeft. Dat zou voor lastige situaties kunnen zorgen, bijvoorbeeld wanneer de niet wettelijke vader met ons kind op reis zou willen naar het buitenland. Een wetswijziging die toelaat dat meerdere personen het statuut van ouder opnemen zou veel problemen kunnen ondervangen.

We hebben heel wat afspraken op papier gezet, maar die afspraken moeten ook kunnen evolueren

Een meeroudergezin vraagt veel overleg. We hebben heel wat afspraken op papier gezet, maar die afspraken moeten ook kunnen evolueren. Want de komst van een kind verandert alles, ook je kijk op opvoeding, je manier van beslissingen nemen, van omgaan met elkaar... Belangrijker dan afspraken op papier, is blijven praten met elkaar.

Er zijn enkele moeilijke kanten aan het verhaal. We kunnen ons dochtertje niet altijd bij ons hebben en dat is soms lastig. Tegelijk hebben we het geluk om als jonge ouders nog veel tijd voor onszelf over te houden. Dat is dan weer een voordeel van een meeroudergezin.

Als ons dochtertje wat groter wordt, willen we graag zo open mogelijk met haar praten. We zullen haar informeren op maat van haar leeftijd. Misschien zal zij op zeker moment willen weten wie van haar papa’s haar biologische vader is. Als die vraag komt, zullen we die ook beantwoorden.

Onze familie reageert heel positief op ons meeroudergezin. We verwachten eigenlijk niet dat ons kind later negatieve reacties zal krijgen op onze gezinssituatie. Tenslotte zijn er ondertussen toch veel diverse gezinsvormen in de samenleving. In onze kennissenkring is er nog een meeroudergezin met een gelijkaardige samenstelling. Die herkenning zal misschien wel fijn zijn. Ook voor ons is het goed om te weten dat er nog gelijkaardige gezinnen bestaan. Wij hadden voor we aan dit project begonnen geen voorbeeld om ons aan te spiegelen. We hebben alles zelf moeten bedenken en bespreken. Daarom willen we dit verhaal ook delen. Misschien kunnen we hiermee andere mensen met een kinderwens inspireren.

 

 

Laurent is een fictieve naam, maar het verhaal is echt!