Veerle wordt ondanks haar motorische beperking toegewijde mama van een dochter en een zoon

Mijn man en ik hadden al op jonge leeftijd een kinderwens. We wisten dat dit niet zo evident was. Ik ben immers rolstoelafhankelijk en mij man had een visuele beperking. We gingen dan ook het gesprek aan met mijn gynaecoloog. Die zag niet meteen grote bezwaren. Zowel mijn beperking als die van mijn man waren het gevolg van een zuurstoftekort bij de geboorte. Er was dus geen erfelijke aandoening die kon worden overgeërfd. Een zwangerschap vormde ook geen bedreiging voor mijn eigen gezondheid. Het belangrijkste aandachtspunt was dus de praktische organisatie van de zorg. Maar ook daar zagen mijn man en ik eerder mogelijkheden dan beperkingen. We hadden een betrokken en hulpvaardige familie en er was de mogelijkheid om familiehulp in te schakelen.  

Als moeder met een motorische beperking moet je veel meer plannen en voorbereiden.

En dus gingen we ervoor. De zwangerschap was behoorlijk lastig. In het laatste trimester kreeg ik veel rugpijn en heb ik veel platgelegen. Omwille van mijn beperking was vooraf beslist dat de geboorte met een keizersnede zou verlopen. Die moest plaatsvinden voor de weeën op natuurlijke manier zouden starten. En dus werd mijn dochter geboren na 38 weken zwangerschap.  

Als moeder met een motorische beperking moet je veel meer plannen en voorbereiden. Je moet goed leren inschatten wat je zelf kan doen en waarvoor je hulp moet inschakelen. Ik voelde mij daar aanvankelijk onzeker over. Zo liet ik elke morgen een verzorgende van familiehulp komen om mijn dochter aan te kleden, maar al doende ontdekte ik dat ik dat best zelf kon. Het parkje was op de juiste hoogte ingesteld, zodat ik er goed bij kon. Terwijl mijn man ging werken, bleef ik alleen thuis met de baby. Dat werkte prima tot ze haar eerste stapjes zette. Een peuter die overal heen loopt, dat was niet haalbaar voor mij alleen. Dat was het moment waarop mijn dochter overdag naar de crèche ging. 

Maar ik geef niet snel op, ik ben een volhouder.  

Nadat de relatie met mijn man was stukgelopen, leerde ik mijn huidige partner kennen. We wilden graag een kindje van ons twee. Ook daar ging een inschatting aan vooraf. Zou het niet teveel zijn met twee jonge kinderen? Maar ik geef niet snel op, ik ben een volhouder. Als er zich een probleem stelt, dan los ik het op. En zo zouden we het ook met het tweede kindje aanpakken. 

De tweede zwangerschap was even lastig als de eerste en ook deze keer kwam er een geplande keizersnede na 38 weken zwangerschap. Deze keer kregen we een zoon! Ik had ondertussen al ervaring opgebouwd en was wat zekerder van mezelf. Ik deed regelmatig beroep op familiehulp om me bij te staan met de baby en de familie woonde in de buurt en was steeds bereikbaar om even in te springen.  

Als peuter wisten ze al heel goed hoe ze het voetplankje van mijn rolstoel konden gebruiken als opstapje om op mijn schoot te klauteren

De kinderen zijn ondertussen tieners en ik heb met allebei een goede band. Als ik terugblik kan ik zeggen dat er nooit grote problemen zijn geweest. Ze zijn snel zelfstandig moeten worden op een aantal terreinen. Ze hebben waarschijnlijk vroeger dan andere kinderen geleerd om zelf hun schoenen aan te trekken of zelf in het autostoeltje te gaan zitten. Als ze gevallen waren en troost nodig hadden, dan wisten ze dat op de grond blijven liggen geen optie was. Dus leerden ze al snel om zelf op te staan en naar mij toe te komen voor een knuffel. Als peuter wisten ze al heel goed hoe ze het voetplankje van mijn rolstoel konden gebruiken als opstapje om op mijn schoot te klauteren. Met het opgroeien van de kinderen wordt de fysieke verzorging minder en komt de nadruk meer te liggen op andere vormen van opvoeden en interactie. De impact van mijn beperking wordt dus kleiner naarmate de kinderen ouder worden.  

Soms ga ik spreken voor jongeren met een motorische beperking. Ik wil hen niet per se aanraden om kinderen te krijgen. Het gaat echt niet vanzelf. Het vraagt veel inzet en doorzettingsvermogen. En een goed netwerk, een betrokken familie en familiehulp zijn echt noodzakelijk. Maar ik ben het levende bewijs dat het mogelijk is om als mama met een beperking je kinderwens te vervullen en je kinderen alles te geven wat ze nodig hebben.