Social freezing, het verhaal van Julie

Julie besloot op haar 34ste om haar eicellen te laten invriezen. Dat gebeurde niet om een medische reden, zoals een kankerbehandeling. Het was de manier om het vervullen van haar kinderwens nog even de tijd te geven. Van waar dat idee? Van bij haar gynaecoloog!

Een tip van de gynaecoloog

“De man heeft mij nog op de wereld gezet, hij kent me al mijn hele leven. Hij stond aan de rand van zijn pensioen. Tijdens een routine-check vroeg hij of ik kinderen wilde. Hij zei dat ik er toch best even over kon nadenken hoe ik dat zou aanpakken omdat het er met de leeftijd niet eenvoudiger op wordt. Eerlijk gezegd, ik wist niet dat de vruchtbaarheid van een vrouw zo een duik neemt rond haar 35. Hij wees me daarop en kaartte de mogelijkheid aan om eicellen in te vriezen. Als hij er niet over was begonnen, ik had niet geweten dat het bestond. De aanleiding voor mij om er toch eens dieper over na te denken.”

Niet dringend, wel dwingend

Julie had geen concrete kinderwens. Ze wist wel dat ze ooit kinderen wilde maar het was niet de drang om moeder te worden die haar uiteindelijk de stap deed zetten. Het was eerder een samenloop van overwegingen die de doorslag gaf: Weten dat de kansen slinken met de leeftijd, de juiste partner die ontbrak en ook: later geen spijt willen hebben dat ze het niet had gedaan.

“Net voordien was mijn relatie spaak gelopen. Het gezin zoals ik het me jaren had voorgesteld, zou er dus niet komen. Ik wilde wel kinderen maar niet met gelijk wie en gelijk hoe. Ik wilde een thuis bouwen. Mijn eigen ouders zijn gescheiden, ik vond het heel belangrijk om het goed aan te pakken, samen met de juiste persoon in de juiste omstandigheden.”

Eens de beslissing genomen, viel de tijdsdruk om de geschikte partner binnen de beperkte tijd te vinden weg. Een hele opluchting.

Als ik datete, voelde ik dat ik me zat af te vragen of dit een geschikte vader voor mijn kind zou kunnen zijn. Op een eerste date …dat zou helemaal niet de bedoeling mogen zijn en het typeerde me ook niet. Ik wilde helemaal niet met eender wie zo snel mogelijk een kind, maar ik werd wel steeds bezorgder dat het niet zou lukken als ik niet snel de juiste beslissing nam. Ik werd er zelf lastig van. Beslissen om mijn eicellen in te vriezen heeft die druk van mijn schouders gehaald.

Het effect van de echo

Aanvankelijk geen concrete kinderwens dus, maar dat veranderde toen Julie een echografie kreeg net voor de 1e pick-up. De bedoeling was om te zien hoe het met de eicellen was gesteld.

“Het was ineens geen vaag toekomstplan meer. Het werd ineens concreet, die eicellen zaten in mijn buik. Ik kon ze zien op de monitor! Sedertdien is het toch wat minder vrijblijvend en wat concreter geworden, al heb ik nog altijd geen nijpende kinderwens.”

Eens je vertrokken bent, …

Voor Julie verliep het hele traject heel vlot. Ze kon vlot praten over haar plan om eicellen in te vriezen en kon rekenen op begrip en steun van haar omgeving. De verwijzing door haar gynaecoloog naar het fertiliteitscentrum bleek een goede beslissing te zijn.

“De gesprekken in het fertiliteitscentrum verliepen gemoedelijk. Die mensen kennen hun job echt goed. Ik ben er fantastisch begeleid geweest. Eerst heb ik enkele gesprekken gehad met een psychologe en een arts. Daarin heb ik mijn verhaal verteld en ook de vragen gesteld die ik nog had. Misschien is het wél zo maar ik heb niet echt het gevoel dat ik ‘gescreend’ ben. Het verliep in de beste sfeer. Eens we aan het medische luik toe waren kreeg ik elke dag telefoon van hen om op te volgen of het toedienen van hormonen goed verliep. Alles was prima gestroomlijnd. Ik had ook het geluk dat de impact van de hormonenkuur nogal meeviel bij mij.” 

Gevraagd naar wat achteraf gezien het zwaarste aspect van de procedure was, is Julie duidelijk:

“Moed vatten om eraan te beginnen. Dat is het moeilijkste en daar moet je alleen door. Eens de trein rijdt, wijst het zichzelf uit en doe je gewoon al het nodige. Eigenlijk is het niet eens zo zwaar, eens je de beslissing genomen hebt.”

Geen garanties te koop

Goedkoop is de procedure niet. Je betaalt al gauw € 2000 per cyclus. Dat wordt niet terugbetaald. Maar volgens Julie is het deel van de beslissing die je maakt.  

Het is veel geld, natuurlijk. Ik heb dat beslist en er af en toe geld voor aan de kant gezet. Aan de andere kant, ik betaalde liever nu dan later spijt te hebben van de kans die verloren ging omdat ik er het geld er niet aan wilde geven.

Garanties op een baby biedt eicellen invriezen niet. Ook dat is iets wat in de afweging moet zitten.

Is het niet zuur om toch heel wat geld te betalen voor iets wat je mogelijk in de toekomst zal gebruiken maar mogelijk ook niet? “Nee” zegt Julie “Ook dat is hoe het werkt. Je krijgt op voorhand duidelijk de boodschap dat het niet om zekerheden gaat. Ik wist dat voor ik ermee begon. Dat heeft me niet tegengehouden. Je kan beter een kans bewaren dan er later geen meer te hebben.”

Hoe gaat het nog met de eicellen?

Momenteel heeft Julie een partner met wie ze kinderen wil. Of ze uiteindelijk de ingevroren eicellen gaan gebruiken of het alsnog op de natuurlijke manier gaan proberen, zal de toekomst moeten uitwijzen. Het is nu nog niet aan de orde.

“Het is ook niet iets waar ik constant aan zit te denken. Natuurlijk, ik weet heel goed dat die eicellen er zijn en dat ik ze ooit kan gebruiken. Maar het is geen constante bekommernis wanneer dat dan zou moeten gebeuren. We komen er samen wel uit.”

Als zou blijken dat ze zelf de eicellen niet gebruikt, dan doneert ze die aan iemand anders in een vruchtbaarheidsbehandeling. “Ik heb hoe dan ook geen spijt. Door te doneren zou ik nog zekerder zijn dat ik een juiste beslissing heb genomen. Het is goed om te denken dat mijn eicellen, zelfs als ik ze niet gebruik, toch nog iemand anders kunnen helpen.”