Sabine en Tom kiezen voor sperma- en eiceldonatie en adoptie

Ons verhaal start ergens in de vroege zomer van 2004 toen wij op een appartement woonden, onze trouw gepland was voor maart 2005 en we het tijd vonden om ook aan onze kinderwens te beginnen. Ik was net geen 30 en mijn echtgenoot juist de 35 gepasseerd. De laatste pilstrip werd uitgenomen en nooit meer vervangen. Aan het eind van de zomer trouwde mijn broer en toen kwam hun aankondiging: wij zijn met drie. Blijkbaar waren wij tegelijk gestopt met de pil en zij hadden zeer snel prijs, bij ons bleef het wachten. 2005 was er en in februari begonnen we ons toch zorgen te maken.

Gevolg een bezoek aan de gynaecoloog. Wij kregen als antwoord: “mevrouw bij u is alles in orde” (heb vorig jaar nog een laparoscopie gedaan om een cyste te verwijderen en toen heb ik niks gezien, dus er zijn geen afwijkingen), “meneer voordat we een spermastaal controleren moeten jullie minstens 18 maanden spontaan proberen om zwanger te worden. Ok de kans dat het aan meneer ligt is zeer klein.” Algemeen besluit: probeer nog maar wat verder en kom volgend jaar eens terug.

Dat hadden we niet verwacht. Wel een verminderde vruchtbaarheid, maar dit...

Wij waren niet tevreden met dit antwoord en zijn naar onze huisarts gegaan met de vraag om toch een spermaonderzoek uit te voeren. Die was bereid dit te doen, maar we werden wel gewaarschuwd dat het resultaat misschien negatief kon zijn en we kregen de vraag of we dat aankonden. Nadat we bevestigd hadden dat we ons bewust waren van een mogelijk negatieve uitslag en de gevolgen daarvan, heeft de huisarts de test voorgeschreven en lieten wij hem uitvoeren. Een week later gingen wij om de resultaten en groot was ieders verbazing (inclusief de dokter) toen bleek dat er gewoon geen zaadcellen waren.

Daar stonden we met onze kinderwens, maar zonder zaadcellen. Dit hadden we niet verwacht. Wel een verminderde vruchtbaarheid, maar dit..? Al na een weekje overleggen hebben we een doorverwijzing gevraagd (en gekregen) en zijn wij beland op de dienst urologie.

Het is ondertussen begin maart 2005, juist voor onze trouw, als wij de diensten urologie, endocrinologie en genetica platlopen. Na enkele onderzoeken wordt langs mijn man zijn kant vastgesteld dat hij primair onvruchtbaar is en dat er ook nog een genetische afwijking is. Als ze toch nog een spermacel zouden kunnen bemachtigen door middel van een operatieve techniek (MESA of TESE)  is Tom nog drager van het Turner syndroom.
Na dit verdict moeten wij de koppen eens goed bij mekaar steken want wij willen heel graag kinderen. Ondertussen worden we verder doorverwezen naar het centrum voor reproductieve geneeskunde.

In juni 2005 zijn na diep nadenken alle beslissingen gevallen. Wij starten het vervullen van onze kinderwens met donorsperma. Alle onderzoeken bij mij waren gunstig, de psycholoog had ons beide gesproken en zag ook geen problemen voor het gebruik van donorsperma dus alles was ok. We gingen werken met donorsperma uit een spermabank in Denemarken.

In juli 2005 vindt de eerste kunstmatige inseminatie met donorsperma plaats in een natuurlijke cyclus. Het resultaat is negatief. Vanaf dan zijn we gestart voor een lange weg. Ondertussen zijn de meningen van vrienden en familie verdeeld. Sommigen steunen ons en zien er geen probleem in dat we met donormateriaal werken, anderen vinden dat als het kind niet van onszelf is dat we dan beter kinderloos blijven.

Doordat we open zijn over onze manier van kinderen krijgen, zijn we enkele vrienden verloren en hebben ook bepaalde familieleden het laten afweten.
Begin 2006 na een 5-tal inseminaties met donorsperma gaan we toch bij mij een laparoscopie doen omdat ik niet zwanger geraak. Resultaat : alles is in orde. Vanaf dan starten we met het gebruik van hormonen om mijn cyclus te reguleren,  maar ook nu blijven de resultaten uit.

Na een 12-tal KID’s en 3 ICSI’s belanden we op een keerpunt en kiezen we bewust voor een kind, we willen zekerheid en dienen een aanvraag in voor buitenlandse adoptie

Ondertussen beginnen we stilaan te denken aan de volgende stap: IVF of ICSI. Midden 2006 vindt de eerste ICSI poging plaats. Het resultaat is teleurstellend. Ondanks het toedienen van hormonen maak ik slechts 2 rijpe eicellen aan waarvan er één bevrucht en teruggeplaatst wordt. Vanaf dat moment krijg ik de stempel een ‘bad responder’ te zijn, iemand die niet goed reageert op de behandeling. Zo doen we nog een tijdje verder. Sommige geplande ICSI’s worden omgezet naar KID’s  omdat ik maar 2 eicellen aanmaak. Andere gaan door omdat ik 4 eicellen heb die ze kunnen oppikken.

Midden 2007 na een 12 tal KID’s en 3 ICSI’s belanden we op een keerpunt en kiezen we bewust voor een kind, we willen zekerheid en dienen een aanvraag in voor buitenlandse adoptie. Onze beslissing wordt mede gebaseerd op de leeftijd van mijn echtgenoot. Om in adoptieland op dat moment een kind jonger dan 2 jaar te mogen adopteren mag in de meeste landen de oudste partner maximum 43 jaar zijn op het moment van de afreis. Aangezien we nog een wachttijd van ongeveer 3 jaar te verwachten hebben…

Terwijl onze adoptieprocedure loopt, gaan we gewoon door met onze behandelingen. In september 2008 tekenen we een contract voor een adoptiekindje uit Kazachstan en in januari 2009 vertrekken al onze documenten richting Almaty. Op dat moment stoppen wij onze behandelingen. Na 15 KID’s en 5 ICSI’s zijn wij niet zwanger geraakt. Toen we overleg pleegden met de professor was er nog 1 mogelijkheid en dat was een combinatie van eicel- en spermadonatie. Die optie gingen wij zeker verder bekijken. In augustus 2009 zijn wij met onze toen 23 maanden oude zoon thuisgekomen en waren wij eindelijk na zoveel jaren mama en papa. Een droom werd werkelijkheid.

Omdat we zelf geen eiceldonor hadden, kwamen we onderaan de wachtlijst terecht. 

In oktober 2009 hebben wij terug contact opgenomen met het centrum voor reproductieve geneeskunde met de vraag voor verdere behandeling. Ditmaal met eicel- en spermadonatie. Aangezien dit al besproken was en we al goedgekeurd waren, was er geen probleem. We werden op de wachtlijst voor donoreicellen geplaatst. Omdat we zelf geen donor hadden, kwamen we onderaan de wachtlijst terecht. Toen bedroeg de wachttijd ongeveer 1 jaar. 1 jaar wachten op 6 rijpe eicellen. Als je zelf een donor aanbrengt, ga je naar boven op de wachtlijst en krijg je 2 x 6 rijpe eicellen. Maar ja, wij hadden niemand die wilde doneren. Vriendinnen bedankten vriendelijk en mijn schoonzus wilde haar erfelijk martiaal niet aan iemand anders geven. Langs Tom zijn kant zijn ze tegen alles wat met de medische wetenschap te maken heeft, daar hebben we bijna geen contact meer mee en dus ook zeker geen hulp.

Juni 2010: telefoon, ze hebben een donor voor me die in september gaat doneren. Het is eindelijk zover. Eind augustus 2010 krijgen we een spuit Decapeptyl 3,75 toegediend en in september starten we met 6 mg Progynova tot het moment dat de eicellen bij de donor worden weggehaald, de pick-up. Op 21 september krijgen we de slecht-nieuws-telefoon. De donor heeft haar pick-up gehad, maar had niet genoeg eicellen om 2 mensen te kunnen helpen (er moeten minstens 12 rijpe eicellen zijn). Aangezien ik zelf niemand heb aangebracht en gewoon op de wachtlijst stond kwam ik op de tweede plaats en had dus geen eicellen. Alle voorbereidingen, hoop, wachten,… werd met 1 telefoontje teniet gedaan. Terug naar af.

Enkele dagen later opnieuw nieuws. Er is een nieuwe donor alleen is ditmaal de match niet volledig de mijne. De nieuwe donor is middenblond en heeft blauwe ogen (ikzelf ben lichtbruin en heb grijs/groen ogen). De vraag is, willen jullie deze donor of wachten jullie verder tot de juiste match. Hoelang wachten is niet te zeggen omdat eiceldonoren schaars zijn. Het kan weken tot maanden duren. Op dat punt aanvaarden wij de donor. Voor ons maken haarkleur en kleur van ogen niet zoveel uit, ook gezien onze gezinssamenstelling met een adoptiekind. Ook dit keer weten we dat we op de tweede plaats komen, dus als ook deze donor niet genoeg eicellen zou hebben… We durven er bijna niet meer aan denken.

In oktober 2010 krijg ik opnieuw alle voorbereidingen en hormonen toegediend. Op 26 oktober vindt er een pick-up plaats en ja, we hebben geluk. We hebben 6 rijpe eicellen waarvan er 5 bevrucht geraken. Op 28 oktober is er een terugplaatsing van 3 embryo’s. Op 12 november testen we positief en op 26 november blijken we zwanger te zijn van 1 embryo. Na 6 jaar in de medische mallemolen te zitten, zijn wij zwanger en uitgerekend voor 21 juli 2011.
Op 17 juni 2011, 5 weken vroeger dan verwacht, wordt na een zware zwangerschapsvergiftiging via een keizersnede onze zoon geboren. Hij heeft nog 3 weken in de couveuse gelegen en is daarna naar huis mogen komen.

En ja, wij kunnen heel eerlijk zeggen dat wat de donor ons gegeven heeft een godsgeschenk is. Een fantastisch kind. Buitenstaanders zeggen dat hij op ons gelijkt. Sommigen vragen zich wel af van wie hij die blonde haren en die blauwe ogen heeft. Want ja, hij heeft prachtige blauwe ogen en mooie blonde haren met een lichte rode schijn. Dan zeggen we heel eerlijk dat onze zoon bij ons kwam met hulp van eicel- en spermadonatie.
Voorlopig voelen wij ons compleet gelukkig als gezin. Onze kindjes zijn dan wel niet ons eigen biologisch materiaal maar wij voelen geen enkel verschil.

Momenteel zouden wij graag nog een derde kindje hebben. Hiervoor gaan wij ook een beroep doen op eicel- en spermadonatie. Het enige verschil is dat wij ditmaal zelf een donor gezocht hebben. Wij zagen het niet zitten om weer op de wachtlijst te komen en op de tweede plaats te staan.  De onzekerheid van wel of geen eicellen krijgen, is ons vorige keer vrij zwaar gevallen. Ook de wachttijd zelf is momenteel heel lang, ongeveer 18 maanden.
Wij hebben ons verhaal in Libelle gedaan en ik heb gelukkig heel wat reacties gehad. Helaas zijn door de strenge selectie sommige mensen afgevallen (wegens de leeftijd of een genetische afwijking,…). Uiteindelijk hebben we nog 3 vrouwen overgehouden die geschikt bevonden zijn. Hopelijk kunnen wij in de nabije toekomst ons gezin dus nog eens uitbreiden met een broertje of zusje voor onze 2 zoontjes.

Ik wil dit verhaal eindigen met een dankwoordje voor alle donoren

Ik wil dit verhaal eindigen met een dankwoordje voor alle donoren. Want donatie is wel anoniem maar als acceptor zijn wij jullie echt wel dankbaar voor wat jullie voor ons gezin gedaan hebben.
Ik zou ook graag een oproep willen doen aan alle mensen die zich eventueel geroepen zouden voelen om te doneren na het lezen van ons verhaal. Door jullie donatie kunnen jullie koppels als ons een zeer waardevol geschenk geven: een kindje. Jullie eicellen of spermacellen zijn echt welkom.