Philipp doorbreekt het taboe rond vruchtbaarheidsproblemen

Mijn partner en ik hebben er even over gedaan om te beslissen of we al dan niet kinderen wilden. Maar eens we het besluit hadden genomen waren we allebei heel enthousiast en vol verwachting. We hadden het idee dat we tegen kerst aan de familie zouden kunnen aankondigen dat er een baby onderweg was. Maar het pakte anders uit. 

De maanden gingen voorbij en er kwam geen zwangerschap. Na een jaar proberen zetten we de stap naar de huisarts. Een evidente eerste actie op zo’n moment is het onderzoek van het sperma. En daar bleek al meteen de oorzaak van de verminderde vruchtbaarheid te zitten. Er waren maar weinig zaadcellen in mijn sperma aanwezig. Dit bleek in elk geval gedeeltelijk een gevolg van een ingreep die ik als kind onderging. Er was destijds nochtans gezegd dat het geen impact zou hebben op mijn vruchtbaarheid. Hoe dan ook, ik had graag sneller geweten wat het probleem was. Daar hebben we nu onnodig veel tijd verloren.  

Zeker onder mannen is het een onderwerp dat nauwelijks wordt besproken. Ik heb er bewust voor gekozen om niet mee te gaan in dit taboe. Ik praat er wél over.

Gelukkig biedt een fertiliteitstraject een oplossing voor verminderde zaadcellen in het sperma. Bij een behandeling met ICSI is één zaadcel van goede kwaliteit voldoende voor een bevruchting. De zaadcel wordt rechtstreeks in de eicel geïnjecteerd. Bij een eerste poging was mijn partner meteen zwanger.  

Wat mij opviel in ons traject is dat verminderde vruchtbaarheid nog steeds heel weinig ter sprake komt. Zeker onder mannen is het een onderwerp dat nauwelijks wordt besproken. Ik heb er bewust voor gekozen om niet mee te gaan in dit taboe. Ik praat er wél over. En dan merk ik pas hoeveel mensen in mijn omgeving met dezelfde problemen kampen. Ik stel ook vast dat mensen blij zijn dat ik erover begin zodat ze de kans krijgen om ook hun verhaal te brengen.  

De zwijgcultuur rond thema’s zoals kinderwens, zwangerschapsverlies en vaderschap zit heel diep. Het wijdverspreide idee dat je een zwangerschap pas na 12 weken mag bekend maken, is daar een schrijnend voorbeeld van. Het verzwijgen van de prille zwangerschap moet je dan behoeden voor reacties op een eventueel miskraam. Maar moeten we dat dan allemaal alleen dragen? Hebben we dan niet net heel veel nood aan steun uit onze omgeving als het fout loopt? 

Zeker onder mannen is het bespreken van ruimere thema’s zoals kinderwens en vaderschap niet evident. Ik had zelf heel wat onzekerheden als aanstaande papa en nu als jonge papa nog steeds. Het zou deugd doen om daar wat meer gesprekken over te hebben of getuigenissen over te vinden. Herkenning kan zoveel betekenen als het even moeilijker gaat.