Omwille van een oncologische behandeling liet Cécile eierstokweefsel invriezen

2012 was mijn jaar. Ik voelde het en heb dat ook echt zo ervaren. 23 jaar, getrouwd in mei, in juni ons droomhuis gevonden en in oktober officieel eigenaar. Het leven lachte ons toe.
Eind november ontdekte ik een kleine knobbel in mijn rechterborst. Niets ergs dacht ik, waarschijnlijk een cyste of zo. Ik had mijn maandstonden en dan zwellen mijn borsten sowieso een beetje op. Tegen eind december leek het er nog steeds te zitten en het was wat gegroeid.
Ik vroeg mijn man of hij het ook kon voelen en hij bevestigde dat de knobbel er inderdaad was.

Eindejaarsavond 2012 ging ik op consultatie bij de borstkliniek. Ik was er toch niet gerust in. Mijn ongerustheid werd gehoord en ik werd onmiddellijk doorverwezen naar een borstspecialist. Een borstverpleegkundige nam me mee voor een echografie. Daar besloot men een punctie uit te voeren. Op het eerste zicht niets om mij zorgen over te maken.

Het verdict: borstkanker

Diezelfde avond nog kreeg ik telefoon. Er was gelukkig niets kwaadaardigs gevonden, maar verdere opvolging was wel nodig.
Helaas bleef de knobbel groeien. Maar er was niet alleen dat, het was precies alsof mijn borst last had van ‘maagzuur’. Ik moest terug op consultatie eind maart, opnieuw een echo en een punctie. Nog steeds bleek alles goedaardig te zijn. Maar omdat de knobbel bleef groeien werd een partiële mastectomie ingepland om hem weg te halen. Daarna zou alles in orde zijn.

Helaas … Ik kreeg telefoon dat ik eerder op consultatie mocht komen voor
bespreking. Ikzelf vond dit geweldig, overtuigd of misschien ijdele hoop om
mezelf te beschermen dat het toch goed nieuws zou zijn.
Samen met mijn ouders gingen we naar de borstkliniek. Eenmaal op consultatie viel er niets af te lezen van het gezicht van het medisch personeel.

En toen viel het verdicht, kwaadaardige borstkanker, graad 3. Er moet snel
gehandeld worden. De komende 3 dagen zouden ze mij binnenste buiten
keren. Tal van onderzoeken om te zien of er al dan niet uitzaaiingen aanwezig zijn. Op basis van de resultaten zou een behandeling voorgesteld worden.

Fertiliteit?

Er is gekozen voor een totale mastectomie (borstamputatie) gevolgd door een zware chemokuur. Alvorens te starten met de chemo werd mij geadviseerd op consultatie fertiliteit te gaan.

Samen met mijn man en mama ben ik daar naartoe gegaan, alhoewel ik er zelf geen nood aan had. Het team oncofertiliteit is een geweldig team, toch was ik héél erg boos op hen en wellicht ben ik ook heel brutaal geweest. Weet je, ik had net de diagnose van borstkanker gekregen. Mijn grootste kommer was overleven, niet na te moeten denken over mijn fertiliteit, laat staan wat ik met mijn eicellen wou doen. Zelf herinner ik me weinig van dit gesprek.

Ik had net de diagnose van borstkanker gekregen. Mijn grootste kommer was overleven, niet na te moeten denken over mijn fertiliteit.

Eicellen of eierstok laten invriezen

Gelukkig hebben mijn man en mama alle informatie goed opgevangen
en begrepen. Er werd van mij verwacht dat ik een keuze zou maken tussen
volgende ingrepen:

• Onbevruchte eicellen laten invriezen (destijds nog niet terugbetaald)
• Bevruchte eicellen laten invriezen (wel volledig terugbetaald)
• Preventief 1 eierstok laten invriezen (nog niet terugbetaald)

Het belang van fertiliteit moest ik wel onder ogen zien. Ik was heel erg
opstandig.

Maar dankzij de steun en aanwezigheid van mijn geliefde man, mijn ouders, mijn tweelingzus, enkele dichte vrienden ben ik in staat geweest om het hele traject te doorstaan. Het werd een moeilijke keuze, maar wel een belangrijke, want toekomstgericht.

Uiteindelijk koos ik ervoor om 1 eierstok en onbevruchte eicellen te laten invriezen. We waren net getrouwd en wisten niet hoe we dit traject als individu en als koppel zouden overleven.

Intensief proces naar zwangerschap

Na de hele chemobehandeling ben ik regelmatig opgevolgd geweest op
fertiliteit om de impact van de chemokuur te evalueren. En ja, ik ben een hele tijd niet fertiel geweest en mijn lichaam is tijdelijk in menopauze gegaan door de chemokuur.

Langzaam maar zeker herstelde dit zich, alleen zou ik nooit meer de supervruchtbare persoon worden van voorheen.

Ik zou nooit meer de supervruchtbare persoon worden van voorheen.

Twee jaar na mijn behandeling beslisten we voor een eerste poging tot
zwangerschap te gaan via de fertiliteitskliniek. Zonder succes. Er volgden
diverse pogingen gespreid over enkele maanden.

Plots had ik er mijn buik van vol. Het is een mega intens proces met ups en downs, waar je jezelf en als koppel telkens dient doorheen te spartelen en ondertussen leidt het gewone leven zijn gangetje.

De regelmatige controles, de bloedafnames & echografiën, de pick-up van je
eicellen, de terugplaatsing, steeds hopen dat het lukt, het wachten, heeft het
gepakt of niet en hup de hele mallemolen weer van vooraf aan herbeginnen. Het is allemaal zo intensief, je wordt geleefd.

Na de zomer van 2017 hadden we beslist er nog éénmaal voor te gaan en dan een rustpauze in te lassen. Gewoon weer leven en genieten van elkaar. We hadden er een zekere rust in gevonden dat het ouderschap mogelijks niet voor ons zou weggelegd zijn.

We hebben dit ook gekaderd aan het fertiliteitsteam dat ons begeleidde. Het
zou voorlopig onze laatste poging zijn. Eind november werd een bevruchte eicel teruggeplaatst en ja we bleken zwanger te zijn.

Sinds augustus 2018 zijn wij de trotse ouders van een prachtige dochter.
De zwangerschap is megavlot verlopen. Maar het heeft toch ettelijke weken
geduurd alvorens we ten volle van deze zwangerschap konden genieten. Elke week verder was een overwinning. En ja, alle clichés kloppen, we zijn
smoorverliefd op haar.

Bedankt om vooruit te denken

Nu we terugblikken op alles ben ik de borstkliniek, mijn oncologe en het oncofertiliteitsteam enorm dankbaar voor alles wat zij gedaan
hebben. Zij hebben voor mij vooruit gedacht aan mijn kinderwens en alles in het werk gesteld dat dit toch op één of andere manier mogelijk zou kunnen zijn.

Ik hoop dat dat elke specialist het aspect van fertiliteit ter harte neemt. Ongeacht of het gaat om een kind, een puber of een volwassen persoon. Als een behandeling een invloed heeft op iemand zijn fertiliteit moet dit besproken en begeleid worden.

Dat is, mijn inziens, nog een werkpunt binnen de gezondheidszorg, een taboe dat doorbroken dient te worden.