Nadat Gitte drie kinderen krijgt via donorzaad wil zij anderen te helpen via draagmoederschap

Op jonge leeftijd wist ik al dat ik geen behoefte had aan een partnerrelatie. Wel had ik een grote kinderwens. Op mijn 23ste was het zo ver. Ik had mijn leven op orde, ik had een job en een appartement. Ik was klaar om een nestje te bouwen. 
Ik had zelf een donor in mijn omgeving gevonden dus ik ging ervan uit dat ik vlot zou geholpen worden in een fertiliteitscentrum. 

Dat bleek tegen te vallen. Heel wat fertiliteitscentra waren toen, anno 2012, niet bereid om een fertiliteitstraject op te starten bij een alleenstaande. En al helemaal niet bij een alleenstaande van mijn leeftijd. De meeste fertiliteitscentra hanteren een minimumleeftijdsgrens van 28 of 30 jaar. 
Via lotgenotencontact op internetfora, kwam ik te weten dat er in Vlaanderen één plaats was waar ik wel terecht kon. Het was wel een heel eind weg van mijn woonplaats in de provincie Antwerpen, maar ik was bereid de inspanning te leveren. 
 
Een volgende hindernis in het parcours had te maken met mijn donor. Tijdens de screening bleek hij niet in aanmerking te komen voor donatie. 
Een logische volgende stap was dan te werken met een anonieme donor. Het koste me even tijd om aan dit idee te wennen, maar ik besloot er toch voor te gaan. 
De behandeling in het fertiliteitscentrum was een standaardbehandeling. Het voelde nogal ‘one size fits all’. Ik had niet het gevoel dat ik daar als persoon werd gezien en behandeld. Dat was niet fijn, maar ik had geen alternatief. 
Na zes kunstmatige inseminaties zonder zwangerschap drong verder onderzoek zich op. Daaruit bleek dat inseminatie inderdaad niet zou werken voor mij. En dus werd een behandeling met ICSI voorgesteld. De verwachtingen waren nu hoog gespannen. Bij veel vrouwen resulteert ICSI in een zwangerschap na twee of drie cycli. Maar niet bij mij… Na de vierde poging vond ik via lotgenotencontact een andere arts met een privépraktijk. Hij had ook geen bezwaar tegen mijn jonge leeftijd. Het eerste gesprek met hem was meteen een verademing. Hij nam de tijd om naar mij te luisteren en om mijn dossier grondig door te nemen. Hij stelde een behandeling op maat voor. Dit resulteerde bij mijn zesde cyclus in dubbel succes: ik was zwanger van een tweeling! 
 

Wat een emotionele rollercoaster. Ik stond op het punt mijn kinderwens noodgedwongen op te geven, en plots waren daar twee baby’s. 

Ik had ruime tijd de handen vol aan de tweeling. Maar toch bleef ik spelen met het idee dat er nog embryo’s in bevroren toestand op mij wachtten. Het was een moeilijke beslissing. Ik wilde graag een derde kind. Maar ik zag ook op tegen een nieuw traject van hoop en teleurstelling. Uiteindelijk besloot ik het er toch op te wagen. De tweede poging was een succes. Na mijn twee jongens heb ik nu ook een dochter. Een gezin met drie kinderen, dat had ik midden in mijn fertiliteitstraject nooit durven hopen! 

Nu mijn eigen kinderwens is vervuld, overweeg ik een ander project. Mijn nichtje heeft gezondheidsproblemen en zoekt een draagmoeder om haar kindje te dragen. Ik weet beter dan wie ook hoe sterk een kinderwens kan zijn. Ik besef ten volle dat ook ik afhankelijk ben geweest van anderen om mijn kinderwens te vervullen. En dus ben ik samen met mijn nichtje en haar echtgenoot naar het intakegesprek gegaan in het fertiliteitscentrum. Er is nog niets beslist, maar ik vind het wel het overwegen waard. 

Gitte is een fictieve naam, maar het verhaal is echt!

Waarom gebruiken wij de term draagmoeder?

Lees: Draagmoeder, draagvrouw, draagouder of draagpersoon?