Lynn en haar partner gaan voor wisseldonatie

Mij vrouw en ik kregen een kindje via donorzaad. Dat was vrij evident, want het is de enige optie voor een lesbisch koppel. Het was een vlot traject. We hadden eerst een gesprek op het fertiliteitscentrum. Dan werd een anonieme donor voor ons uitgezocht die wat betreft uiterlijke kenmerken in de mate van het mogelijke op mijn vrouw leek. Mijn cyclus werd gemonitord en op het juiste ogenblik moest ik dan binnenkomen voor de kunstmatige inseminatie. Ik was blij dat mijn vrouw daarbij mocht aanwezig zijn. Op die manier voelde het echt als een stap die we samen zetten. 

Ik ben snel zwanger geworden en ons zoontje is nu drie jaar oud. Mijn vrouw had aanvankelijk wat schrik dat ze geen band zou voelen met het kindje. Omdat ze geen genetische band had. Maar dat bleken echt zorgen om niks. Je zou het nu eens moeten zien, hoe graag die twee elkaar zien! 

Ondertussen zitten we midden in een tweede fertiliteitstraject. Deze keer willen we het anders aanpakken. We willen de eicel van mijn vrouw laten bevruchten met donorzaad en het embryo bij mij laten terugplaatsen. Op die manier is de zwangerschap echt van ons twee. Mijn vriendin ziet zwanger zijn niet zo zitten. Het is gewoon niets voor haar. Maar ik vind dat net heel fijn. We zijn blij dat we beroep kunnen doen op dezelfde donor. Dat was geen must, maar toch voelt het goed zo. Dan hebben de kinderen ook een genetische band.  

Mijn vrouw had aanvankelijk wat schrik dat ze geen band zou voelen met het kindje. Omdat ze geen genetische band had. Maar dat bleken echt zorgen om niks. Je zou het nu eens moeten zien, hoe graag die twee elkaar zien! 

Dit traject is wel een stuk complexer. Mijn vrouw moet een hormoonbehandeling krijgen om verschillende eicellen tegelijk tot rijping te brengen. De hormoonbehandeling verdraagt ze vrij goed. Misschien is ze wat meer prikkelbaar dan anders, maar daar heeft ze alle recht toe! Ik weet immers dat de hormonen daar voor iets tussen zitten. Dan moet ze naar het ziekenhuis voor een eicel pick-up. Bij de eerste pick-up heeft ze ontzettend veel pijn gehad. Ze heeft ook echt tijd nodig gehad om te recupereren nadien. Er waren acht eitjes bij de pick-up, maar al snel bleek dat er geen enkel bevrucht was geraakt. 

En dus gingen we voor een tweede cyclus. Opnieuw een hormoonbehandeling en opnieuw een eicel pick-up. Deze keer was het minder pijnlijk, maar er waren des te meer eitjes. Maar liefst 21! Dat is echt heel veel. Nu wachten we op de levering van het donorzaad. Dat kan enkele weken op zich laten wachten. Het wordt geïmporteerd uit Denemarken. En dan hopen dat we wel enkele embryo’s van goede kwaliteit hebben en dat er snel eentje kan worden terug geplaatst.  

Heel spannend!

De IVF-behandeling is een veel zwaarder traject dan de kunstmatige inseminatie. Aanvankelijk liepen we verloren, letterlijk en figuurlijk.

De IVF-behandeling is een veel zwaarder traject dan de kunstmatige inseminatie. Aanvankelijk liepen we verloren, letterlijk en figuurlijk.  Je loopt letterlijk wat verloren in zo’n groot fertiliteitscentrum. Waar moet je zijn voor welk onderzoek? Maar ook figuurlijk, je krijgt zoveel informatie dat je niet alles tegelijk kan bevatten.  

We hebben gekozen voor een anonieme donor. Dat wilden we liefst zo. We willen geen derde partij die betrokken is bij ons kindje. We willen een kind dat echt van ons twee is. Een gekende donor zou altijd op de één of andere manier een rol spelen en dat wilden we niet. Ik weet niet of onze kinderen later de behoefte zullen voelen om dat te weten. Dat moet nog blijken. We willen in elk geval open met hen communiceren over de donor. We willen daar van jongs af aan al over praten. Daar bestaan ook kinderboekjes rond, die helpen om het bespreekbaar te maken. Daar gaan we zeker gebruik van maken.