Katrien heeft een erfelijke ziekte en kiest samen met haar partner voor eiceldonatie

We zijn al bijna vijf jaar samen en wisten al vrij vroeg dat we graag samen kindjes wilden. We wisten echter ook al van bij het begin dat dit niet van een leien dakje zou lopen, gezien mijn erfelijke aandoening, die 100% overerft van vrouw op kind.

Twee jaar geleden hebben we de ganse mallemolen opgestart. Eerst wilden we proberen via pre-implantatie genetische diagnose, maar we werden van hier naar daar gestuurd en kregen nooit echt een duidelijk antwoord betreffende het ontwikkelen van de test die onze ziekte bij eicellen en embryo’s zou kunnen opsporen. Er waren ook nog vele meningsverschillen over welke embryo’s al dan niet tot gezonde of aangetaste baby’s zouden kunnen leiden. Uiteindelijk werd het ons ook meer en meer duidelijk dat onze weg via pre-implantatie genetische diagnose onze kansen nog zou verkleinen, aangezien er telkens slechts enkele of misschien maar één of geen embryo’s bruikbaar zouden zijn en we ondertussen kostbare tijd aan het verliezen waren.

We wisten echter ook al van bij het begin dat dit niet van een leien dakje zou lopen, gezien mijn erfelijke aandoening, die 100% overerft van vrouw op kind.

We beslisten dan ook om voor eiceldonatie te gaan, iets waar wij reeds van in het begin voor open stonden. Ik kreeg eens een reactie: ‘Oei, maar dan is dat toch uw kindje niet.’ Dergelijke reacties lieten me volledig koud; als ik dat kind kan dragen en samen met mijn partner kan opvoeden, dan is dat zeker en vast mijn kind. Toch weet ik dat het nog moeilijk zal zijn als ik weinig of geen uiterlijke gelijkenissen zal zien, maar ik blijf toch voor de volle 100% achter onze keuze van eiceldonatie staan.

Ik ben toevallig bij mijn studies te weten gekomen dat ik die ziekte heb, ik heb geen symptomen. Nog heel vaak vragen mensen ons dan ook waarom we het gewoon niet op de natuurlijke manier proberen. Mijn partner en ik hebben ervoor gekozen om eerst via eiceldonatie te proberen, zodat we later niet moeten zeggen aan ons kindje dat wij bewust die ziekte doorgegeven hebben. Ons kindje zal dan later dezelfde moeilijke beslissingen moeten nemen als waar wij nu voor staan, dat willen we hem of haar liever besparen.

Als ik dat kind kan dragen en samen met mijn partner kan opvoeden, dan is dat zeker en vast mijn kind.

We plaatsten onze oproep op verschillende fora. We kregen heel veel reacties, maar veel vrouwen haakten snel weer af of vroegen heel veel geld. Na veel energie te investeren in de zoektocht naar een donor, hebben wij uiteindelijk een schat van een vrouw gevonden, die voor ons doneerde.

Ondertussen hebben we ook reeds één poging gekregen, na vele voorgaande problemen met mijn menstruatiecyclus, en wonder boven wonder, het resultaat was positief.

Je weet wel dat er nog van alles kan misgaan, maar toch was ons geluk immens, we zouden dan toch een baby krijgen. Jammer genoeg ging het tussen de zeven en acht weken mis en verloren we onze baby. Terug naar af, weer afwachten tot mijn lichaam zich herstelt en we een nieuwe poging kunnen krijgen.

Ik hoop dat het lukt via de pogingen die we krijgen door onze donor. Anders moeten we weer op zoek…  We hoopten altijd op twee kindjes, maar zouden nu al dolgelukkig zijn mochten we er eentje in onze armen kunnen houden.

Katrien is een fictieve naam, maar het verhaal is echt!