Ina heeft een mobiliteitsbeperking en kiest bewust om geen kinderen te krijgen

Ik ben opgegroeid in een kroostrijk gezin en iedereen rondom mij heeft kinderen. Ik moet 17 of 18 geweest zijn toen ik voor het eerst in contact kwam met iemand die zei ‘ik wil geen kinderen’. Dat was een eye-opener voor mij. Dat iemand daar bewust voor kon kiezen, dat het ook een optie was. Dat was het eerste zaadje dat bij mij werd geplant. 

Zie je mij al sleuren, met mijn krukken, de maxy cosy, de baby én alle babyspullen?

Kort daarna werd ik tante. Ook dat heeft mij aan het denken gezet. Wat als ik een baby zou hebben? Hoe zou dat moeten? Zie je mij al sleuren, met mijn krukken, de maxi cosi, de baby én alle babyspullen? Mijn mobiliteitsbeperking zou mij verhinderen om de moeder te zijn die ik wil zijn. 

Wat is goed ouderschap? Misschien liggen mijn standaarden heel hoog.  Als moeder te beseffen dat je je kind onvoldoende kan geven wat het nodig heeft, dat zou mij mateloos frustreren.  

Dat was een moeilijk besef. Het is ook niet in één keer gekomen, het is een proces waar je doorheen gaat. Als 18-jarige was er vooral het gevoel dat ik beter geen moeder kon worden, een heel emotioneel gegeven. Ik herinner me dat ik soms tranen met tuiten kon wenen. Het was ook iets wat ik liefst op mijn eentje doormaakte.  

Mijn mobiliteitsbeperking zou mij verhinderen om de moeder te zijn die ik wil zijn

Gaandeweg werd mijn gevoel meer rationeel onderbouwd. Op zeker moment heb ik een lijstje opgesteld met redenen om geen kinderen te krijgen. Het waren er 32. Er is niet één doorslaggevend argument. Het is een optelsom van vele argumenten die ik doorheen de jaren allemaal zorgvuldig heb overwogen. Waar het de eerste jaren pijnlijk was om na te denken over een kinderloos leven, heeft dat nu rust gevonden. Ik heb het doorleefd, het is geland.  

Ik hou er rekening mee dat ik misschien ooit spijt krijg van mijn beslissing. Maar dan kan ik zeggen tegen mezelf dat ik in eer en geweten heb nagedacht en de beslissing niet lichtzinnig heb genomen. Ik denk dat ik altijd een manier zal vinden om daarmee om te gaan.  

Ina is een fictieve naam, maar het verhaal is echt!