Menu

Ik ben geboren als man en heb me daar aanvankelijk prima bij gevoeld. Ik was op vrouwen gericht en een leven leek voor mij uitgetekend als een doorsnee gezin met mama, papa en kinderen. Toen ik ongeveer 20 was, merkte ik de eerste vrouwelijke gevoelens in mij. Ik verlangde er naar om damesondergoed te dragen. Deze gevoelens werden zo sterk dat ik slipjes en bh’s begon te kopen en te dragen. Ik droeg ze eerst enkel thuis, later ook op het werk en uiteindelijk altijd. Niemand kon iets merken; het was mijn geheim.

Ik kwam enkel als vrouw in het openbaar ver van huis waar niemand me kende

Die gevoelens werden zo sterk dat ik een boezem wilde. Ik kocht in Nederland een C-cup in siliconen en voelde me geweldig. Enige tijd later kwam ik met mijn boezem ook in de publieke ruimte. Zes maanden later had ik een volledige damesoutfit met kleedjes, rokjes, topjes en pumps en hoge hakken. Ik voelde me vrouw en stak het niet langer weg. Ik kwam wel enkel als vrouw in het openbaar ver van huis waar niemand me kende. Ik ging vaak naar Breda, Den Bosch, Maastricht. Een veilige haven om als vrouw naar buiten te komen.

Op mijn dertigste dook de kinderwens op. Als trans vrouw is dat niet evident. Ik had geen vriendin en welke vrouw wil een relatie met een niet-geopereerde trans vrouw en kinderen delen. Ik wilde zelf geen anonieme spermadonor zijn want ik wilde de kinderen ook zien en meemaken. Ik wilde ook dat de kinderen zouden weten van welk verhaal ze deel uitmaken. Aangezien er in ons land geen eicel-en draagmoederbank bestaat, was ik overgeleverd aan het internet. 

Je stort je in een avontuur met een klein hart.

Er bestaan heel wat internetsites (zoals freya.nl en deverdwaaldeooievaar.be) waar alleenstaande vrouwen en lesbische koppels zich kenbaar maken op zoek te zijn naar een spermadonor. Ik heb heel wat verhalen gelezen en sommigen vond ik best angstaanjagend. Je bent nergens zeker van en moet vertrouwen op een goede afloop. Geen van beide partijen (de ontvanger noch de donor) kunnen met 100% zekerheid voorspellen wat de toekomst brengen zal. Je stort je in een avontuur met een klein hart.  Op basis van het verhaal op een dergelijke site heb ik een aantal dames ontmoet. Alleenstaande dames, lesbische koppels, ..., zelfs een heterokoppel met vruchtbaarheidsproblemen. Ze wisten allen op voorhand dat ik trans vrouw ben. Voor velen viel ik sowieso al uit de boot maar dat vond ik niet erg.

Een dergelijk proces alleen dragen is behoorlijk zwaar. Vandaar ik dat een vriendin-psychologe verteld heb welk levenspad ik aan het bewandelen was. Eerst was ze geschrokken maar sindsdien zijn we de beste maatjes. Zonder haar steun zou het heel erg moeilijk geweest zijn. Ik ben Ellen eeuwig dankbaar. Ik heb haar zelfs betrokken bij de uiteindelijke keuze die ik heb gemaakt. Ik voelde door haar meer grond onder mijn voeten. Ellen wees me uiteindelijk ook op de exclusiviteit van het donorschap. Wil ik meerdere kinderen en bij het zelfde koppel of dezelfde vrouw? Wil ik wel halfbroertjes en halfzusjes op de wereld helpen zetten? Ik moest heel diepgaande keuzes maken; en vooral in het belang van de kinderen. 

We werden het ook eens dat we de kinderen het hele verhaal zouden vertellen inclusief mijn transitie van man naar vrouw. 

Ik ben uiteindelijk in zee gegaan met een Nederlands lesbisch koppel, Miranda en Nel. Een jaar lang hebben we elkaar beter leren kennen en vertrouwen opgebouwd via lange gesprekken en een aantal citytrips, zodat we langere tijd met elkaar omgingen. Ik vertelde hen dat ik het liefst dezelfde moeder had en dat hebben ze uiteindelijk aanvaard omwille van de medische voorgeschiedenis van één van hen. We beloofden elkaar ook dat de kinderen juridisch gezien hen zouden toebehoren maar dat ik gemiddeld vier keer per jaar op bezoek zou komen. We werden het ook eens dat we de kinderen het hele verhaal zouden vertellen inclusief mijn transitie van man naar vrouw. 

Het eerste kind kwam en de vreugde was immens bij ons alle drie. Een gezond meisje dat ondertussen een jonge vrouw van 16 jaar is geworden. Twee jaar later kwam haar zusje, nu een tiener van 14. Er werd gedacht aan een derde kind om het gezin (hopelijk) te versterken met een jongen maar dat is uiteindelijk niet doorgegaan. De inseminatie is niet in een kliniek gebeurd, ook niet thuis maar bij een arts. De bevallingen zijn wel in een ziekenhuis gebeurd. Je weet maar nooit.

Vandaag leef ik nog steeds alleen in Limburg; transrelaties zijn niet vanzelfsprekend. Mijn 'kinderen' wonen nu in de buurt van Dordrecht. Het contact tussen ons 3 (nu zelfs ons 5) is heel erg goed. Iedereen heeft zich aan de afspraken gehouden en tracht de gevoeligheden van de ander zo goed mogelijk te begrijpen. 

Ik heb de kinderen zien groot worden vanop een afstand; met foto’s en filmpjes. Toen de oudste 7 was, kwamen de eerste vragen. Eerlijkheid en openheid leek ons de beste aanpak. En dat heeft goed gewerkt. Ik geef toe dat met het ouder worden mijn sentimentaliteit naar de kinderen toeneemt. Ik heb hen door corona twee jaar niet in levende lijve gezien. Het weerzien was zeer emotioneel. Op twee jaar tijd zijn het echte jongedames geworden. Ze willen graag alles weten hoe ik heel dat proces heb meegemaakt. Ik wil graag alles met hen delen over mijn levenspad waar zij deel van uitmaken. Ik kan me mijn leven zonder hen niet meer voorstellen. Ik hou ontzettend van ze; en zij ook van mij. 

Ik voel mij geen mama of papa, maar een gelukkige trans ouder met een vervulde kinderwens.

Het verhaal van Evelyne verscheen eerder op www.mamabaas.be