Een brief van Jos, bewust alleenstaande mama van twee zonen

Welkom beste lezer. 

 
Ik ben Jos, de méér dan trotse bewust alleenstaande mama (BAM) van Tibe (°2016) en Siem (°2023). 
Als kind schreef ik in ieder poëzieboek ‘mama’ als antwoord op de vraag ‘wat wil je later worden?’.   
Samen met mij groeide mijn kinderwens.  
Toen ik door had dat ik niet in het klassieke patroon ‘partner-huisje-tuintje-kindje’ paste, besloot ik het heft in eigen handen te nemen. Met een klein hartje informeerde ik me over het BAM-schap bij mijn toenmalige gynaecoloog. En geloof me: er kwam heel wat bij kijken! 
Van psychologische screening (en goedkeuring op de stafvergadering om te mogen starten) tot fysieke onderzoeken tot keuzes maken qua anoniem donorsperma. 
En toch schrikte het me niet af. Ik had beslist om er voor de volle 100% voor te gaan! 
Ik was 28 jaar oud (de minimumleeftijd van mijn fertiliteitscentrum om te mogen starten) toen ik bij de psychologe zat. Intussen 11 jaar geleden. “Je hoeft me niet te overtuigen van het feit dat je het écht wil, want dat weet ik al.”, waren haar woorden, “Anders had je hier vandaag niet gezeten.” 

Razend was ik! Hoe kunnen anderen nu beslissen of ik in staat ben om mama te worden of niet?!

Ze bevroeg mijn levenssituatie, beeld van kinderen opvoeden, netwerk, draagkracht, verleden, … best wel een pittig gesprek!  Enkele weken later kreeg ik de boodschap dat ik niet geweigerd werd, maar wel een jaar uitstel ‘kreeg’ om te starten. Razend was ik! Hoe kunnen anderen nu beslissen of ik in staat ben om mama te worden of niet?! Ik wilde NU zwanger worden en NIET binnen een jaar!  
Ik kon er ook voor kiezen om naar een ander centrum te gaan, waar je zonder screening kan starten, maar dat deed ik niet. Ik besloot mijn wachttijd te doorlopen. 
Nu kan ik alleen maar zeggen dat dit de enige juiste beslissing was van de staf.  
Ik was nog jong, had net een huis gekocht dat nog verbouwd moest worden en op andere vlakken was ik ook nog erg zoekende.  

Mijn vastberadenheid om mama te worden werd alleen maar groter. 

Exact 1 jaar later klopte ik terug bij hen aan om te starten.  Ik was er he-le-maal klaar voor! 
Jammer genoeg leek mijn lijf minder vruchtbaar dan gehoopt. Er volgde een fertiliteitstraject van jaren, met hoop, wanhoop, bloed, zweet en tranen. 2 jaar, 3 anonieme donoren, 9 IUI-pogingen en 3 ISCI-pogingen later was het eindelijk zo ver: ik was zwanger! En toen begon het échte avontuur. 
Niet iedereen in mijn omgeving was even enthousiast over mijn BAM-keuze, dit vooral uit bezorgdheid. Was dit niet te zwaar voor me? Wist ik wel waar ik aan begon? Zou ik dit wel kunnen, zo helemaal alleen? Praktisch? Financieel? En wat als het niet lukte? 

Mijn eerste jaren als mama was ik zeer onzeker. 100% beslissingsrecht als BAM, maar dus ook 100% verantwoordelijkheid. En die gedachte beangstigde mij soms. Want wat als ik het verkeerde beslis? 
Maar weet je: een mama weet/ voelt wat het beste is voor haar kind.  Dit vertrouwen is samen met mijn moederschap gegroeid.  
 
7 jaar later voelde ik me zelfs zeker genoeg om voor een 2de kindje te gaan. Ik voelde dat mijn kinderwens nog niet volledig vervuld was en vond de omstandigheden (nieuw huis met tuin, nieuwe job) goed genoeg om dit zowel emotioneel, financieel als praktisch aan te durven. 
En ik kan alleen maar zeggen: onze Siem is écht een cadeau! Ons cadeautje. Tibe en Siem doen het geweldig samen en Tibe is zo’n trotse grote broer. Hij heeft vanaf de zwangerschap alles zeer intens mee beleefd en doet dit nog steeds. Niemand die Siem zo hard kan doen lachen als Tibe. 
Niemand die Tibe beter uit zijn slecht humeur kan halen dan Siem. 2 handen op 1 buik en een gelukkige moeder die dit tafereel vaak met de nodige emoties overschouwt. 

Mijn eerste jaren als mama was ik zeer onzeker.

En ja, het was en is met momenten zwaar. Mijn huishouden en hoofd staan vaak op ontploffen.  
Maar dat hart van mij, dat loopt alleen maar over van liefde voor mijn 2 fantastische kerels! 
 
Als je er écht alleen voor wil gaan, dan moet je het zeker doen. Laat je door niets of niemand tegenhouden. Maar enkel als je er zelf 100% van overtuigd bent, want je moet er veel voor opgeven. 
Ik heb nog geen seconde spijt gehad van mijn beslissing. 

Financieel maak ik keuzes: we hebben een eigen huis op afbetaling (niet erg groot maar zeker groot genoeg voor ons drietjes), een grote reis zit er niet in (gelukkig zijn we geen reizigers en voelt dit dus ook niet als een gemis), we gooien ons geld niet over de balk (hoewel Tibe niets liever zou willen ;-)). Maar we komen niets tekort.  
Ik werk 4/5de en neem 1/5de ouderschapsverlof, Siem gaat naar de crèche (dagbedrag is afhankelijk van mijn inkomen) en Tibe gaat naar school en buitenschoolse opvang.  
Huismoeder zijn zou niets voor mij zijn. Als BAM ben je al heel vaak bij je kinderen, het is belangrijk om ook dingen voor jezelf te doen (al is het gaan werken). We hebben 2 vaste babysits die mij om de paar weken met plezier eens komen aflossen als ik er eens op uit wil. 
We hebben een groot sociaal netwerk en dat hebben we wel nodig. Heel af en toe werk ik ’s avonds of in het weekend. Het is fijn om te weten dat de jongens dan steeds ergens terecht kunnen (bij vrienden of familie).  
 
Mijn kinderen weten niet wie de donor is en zullen het ook nooit te weten komen. Mijn fertiliteitscentrum werkt enkel met anonieme donoren. Ik had dus geen keus. Ik stel me soms de vraag of ik ook uit mezelf voor anoniem donorschap had gekozen. Ik weet het niet. Het heeft allebei zijn voor- en nadelen, denk ik. Neem nu dat mijn kinderen te weten konden komen wie hun donor was, hem wilden ontmoeten en dan bleek dat die man geen enkele interesse toonde in hen. Zou dit dan goed zijn voor hen?  
Tibe weet dat hij geen papa heeft, maar een donor. Een papa is diegene die de vaderrol vervult, een donor is diegene die sperma doneert. Tibe kent nog kinderen die geen papa hebben, ik denk dat dit wel goed is voor hem. Dat hij weet dat hij niet de enige is.  
En we zijn gewoon een goed team, mijn kinderen en ik. Een gelukkig gezin. 

Voor de duidelijkheid: geloof me vrij, beste lezer, net als ieder gezin beleven ook wij zéér heftige dagen, zo van die dagen dat we elkaar tegen het behang zouden willen plakken. Dat ik zo graag eens naar buiten zou willen lopen en tegen de mede-ouder zeggen: en nu is’t aan jou, ik ben weg!  
Dat ik op mijn gemak in de zetel wil zitten zonder een ontplofte keuken, een huilende baby of een nukkige 7-jarige. 
Gelukkig zijn de andere momenten overheersender: zoals wanneer we samen onder een dekentje een boek lezen, tv kijken en mijn oudste tegen me zegt:  
‘Ik heb alleen een mama hé, maar ik vind dit helemaal niet erg, want jij bent mijn mama.’ 
Awel, dan explodeert mijn hart van vreugde en wéét ik dat ik de juiste beslissingen gemaakt heb. 
 
Volg je hart, lieve mensen, dat klopt steeds. 

Lieve groeten, 
Jos, Tibe en Siem